به جرات می توان گفت تنها شغلی که افراد شاغل در آن حتی با همان لباس خواب خود نیز بر سر کار حاضر می شوند شغل رانندگی کامیون در کشور است!، با وجود هزاران راننده تحصیلکرده، با شخصیت اجتماعی عالی در این شغل اما عموم افراد جامعه رانندگان کامیون را با وضعیت ظاهری بسیار نامناسب می شناسند، در این مورد حق با عموم افراد است. متاسفانه رانندگان زیادی این اجازه را به خود می دهند که با  هر نوع پوشش و وضعیت ظاهری در محل کار و پشت فرمان خود حاضر باشند و هیچ توجهی به مسئولیت های اجتماعی خود نسبت به رفتارهایی که در مکان های تجاری و عمومی از خود بروز می دهند ندارند.

سازمان حمل‌و‌نقل ناظر این امور نیست

سازمان حمل و نقل به عنوان متولی حمل کالا و مرکز صادر کننده اجازه فعالیت رانندگان کامیون در حمل بار و پلیس راهنمایی و رانندگی به عنوان صادر کننده گواهینامه و اجازه نامه رانندگی با کامیون برای این افراد، مسئولیتی در قبال این ناهنجاری به گردن خود احساس می کنند؟ آیا برای با زیرپوش و یا شلوارک رانندگی کردن راننده جریمه هایی تصویب شده است؟ آیا یک کارمند بیمه نیز می تواند با لباس خواب خود به محل کارش مراجعه کنند؟

چرا نمی شود این ضعف فرهنگی را در این بخش از جامعه حل کرد؟ راننده خود را مالک کامیون و کامیون دار می داند و هیچ رییس و مدیری را نیز بالای سر خود نمی بیند، پس لزومی نیز برای جواب پس دادن به هیچ شخص حقیقی و حقوقی در خود احساس نمی کند. اگر سیستم شرکت مالکی داشتیم و این شرکت ها بودند که در کشور بار حمل می کردند آیا مدیر یک شرکت این اجازه را به پرسنل راننده اش می داد که با لباس خواب و دمپایی در اسکله ظاهر شود؟ وقتی چشم ها لوگوی شرکت حمل و نقل را بر بدنه کابین و تریلر می بیند.

در دیگر کشورها قوانین سختی برای رانندگان وجود دارد

در بلغارستان، خانواده یک راننده بلغاری می تواند از هر رفتار ناشایست یک راننده کامیون که شخصیت اجتماعی آنها را زیر سوال ببرد شاکی شوند و طرف مقابل کارش به دادگاه می کشد، برای نمونه هیچ راننده کامیونی حق ندارد در پارکینگ یا هر مکان دیگری اقدام به باز کردن درب جعبه تریلر و مشغول آماده کردن اُملت و یا هر نوع خوراکی دیگری شود در غیر این صورت باید منتظر سر رسیدن پلیس و شاکی باشد. خوراک یک راننده باید در مکان مناسب آن یعنی رستوران صرف شود.

چرا این موضوع باید برای تو خواننده مجله، معلم، تراشکار، فروشنده گل، بازیگر و هر ایرانی دیگری مهم باشد؟ تعداد زیادی از این رانندگان در بخش حمل و نقل بین المللی و ترانزیت کالا مشغول به فعالیت هستند، رفتار یک راننده ترانزیت ایرانی در ایتالیا می تواند بر رفتار یک فروشنده یا یک پلیس ایتالیایی با یک توریست یا دانشجوی ایرانی در ایتالیا نیز تاثیرگذار باشد.

یکی از بزرگترین سفیران فرهنگی ما همین رانندگان ترانزیت هستند که نتوانسته ایم از ظرفیت های آن جهت انتقال داشته های فرهنگی مان استفاده کنیم.

رانندگان می‌توانند نماد فرهنگی یک کشور باشند

بخش دیگری از موضوع اینجا خود را نشان می دهد که توریست هایی که وارد کشورمان می شوند با دیدن و ثبت تصاویری از رانندگان کامیون، چه صدماتی به فرهنگ کشورمان وارد می آورد. بهتر نیست وقتی رانندگان دیگر کشورها به جاده های کشورمان قدم می گذارند تحت تاثیر وضعیت ظاهری فوق العاده مناسب و شایسته رانندگان کامیون کشورمان قرار بگیرند تا اینکه مورد تمسخر آنها قرار بگیریم.

عدم وجود سرویس های بهداشتی، حمام و نمازخانه ها به اندازه کافی در مکان های مختلف از علت های این ضعف فرهنگی است که در صورت داشتن یک حمل و نقل شرکت مالکی به خودی خود رفع می شد. برای نمونه، شرکت ترابری تهران در شهرهای مختلف از انزلی گرفته تا بندرعباس پارکینگ و استراحتگاه های اختصاصی خودش را دارد، در حالی که رانندگان زیادی در گوشه و کنار خیابان و جاده بسر می برند رانندگان این شرکت در خوابگاه های مجهز خود به راحتی مشغول استراحت هستند.

ضمن اینکه عدم برنامه ریزی های حمل، اقساط بالای کامیون ها و عدم برابری توان مالی شخص در برابر شرکت ( شرکت مالکی ) و دور ماندن های طولانی و بعضا بی جهت از خانه از جمله علت های این وضعیت ناشایست برای بخشی از جامعه رانندگان کامیون کشور می باشد.

این مهم نیز با تغییر کلی سیستم حمل و نقل کشور به حالت مدرن و اقتصادی می تواند برطرف شود.

 

 

یک پاسخ

  1. مایلم نظرم را با یک خاطره از تجربه خودم شروع کنم. من به دلیل علاقه زیاد و تصمیمی که از کودکی گرفته بودم، مسیر در یافت گواهینامه پایه یک را طی کردم و به تازگی موفق به گرفتن این گواهینامه شدم. چون کلا دیر اقدام به گرفتن گواهینامه کردم، مسیر طولانی تر شد. یعنی اول پایه 3 گرفتم، بعد پایه 2 و در نهایت پایه 1. اما زمانی که چند سال پیش گواهینامه پایه دو را گرفتم، دوستان و همکارانم ( با توجه به اینکه شغلم اصلا رانندگی و نبود و فعلا هم نیست) در اولین واکنش گفتن: \” پس باید یه شلوار کردی، یه زیر پوش سوراخ و یه آفتابه قرمز بخری کم کم.\” البته قصد جسارت به هموطنان عزیز کرد ندارم اما نمیدانم به هر دلیلی ، شلوار کردی کلا در جامعه ما به عنوان یک شلوار راحت رایجه و این مساله ربطی به لباس متحدالشکل هموطنان عزیزمون نداره.
    به هر حال متاسفانه همکارانم، این مساله واقعیت داشت و متاسفانه عده زیادی از جامعه رانندگان سنگین از پوشش نامناسبی استفاده می کنند. اگرچه در اون زمان در مقابل دوستانم زیر بار این مساله نرفتم و ادعا کردم که همه راننده ها اینطور نیستند. متاسفانه با گسترش شبکه های اجتماعی، ناهنجاری های بیشتری در این قشر زحمت کش جامعه دیدیم. حتما کلیپ راننده تریلی که فرمان را با پاهایش گرفته بود و از دستانش برای کشیدن تریاک با وافور استفاده می کرد را در شبکه های اجتماعی دیده اید.
    منظور من از بیان تمام این مطالب این است که وضعیت در داخل هم اسفناک است و متاسفانه عده ای چهره این شغل را به شدت خراب کرده اند و می کنند. ما اول همین داخل رو درست کنیم، ترانزیت خودش درست میشه.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *