در ایران سابق بر این از تاخوگراف های آنالوگ یا کاغذی بهره می بردند، در پی ظهور روش هایی برای دستکاری در آمار این دستگاه‌ها همچون استفاده از آهن ربا، پلیس راه استفاده از GPS را در دستور کار خود قرار داد. با این حال در کشورهای اروپایی تاخوگراف های آنالوگ نزدیک به یک دهه است جای خود را به تاخوگراف دیجیتال داده اند. تاخوگراف دیجیتال به ازای کاغذ ثبت سرعت، یک کارت هوشمند را مورد استفاده قرار میدهد و کلیه اطلاعات نحوه کار راننده را در آن ثبت میکند.
GPS های نصب شده در کامیون های ایرانی توانایی ذخیره اطلاعاتی همچون میزان ساعت رانندگی در طول یک شبانه‌روز و میزان سرعت کامیون را دارا هستند و این اطلاعات را میتوان از طریق پورت های USB ( اصطلاح عامیانه فلش ) به دستگاه‌های پلیس راه منتقل کرد. با این حال به تازگی پلیس راه سامانه سپهتن را مورد استفاده قرار میدهد که امکانات بسیار بیشتری را از جمله تخلیه اطلاعاتی بی سیم را در اختیار پلیس قرار میدهد.
در ایالات متحده آمریکا ( به عبارت صحیح‌تر کشورهای متحد آمریکا ) حداقل قوانین توسط دولت مرکزی یا فدرال تصویب می‌شود و سایر دولت های ایالتی میتوانند شرایط سختگیرانه تری را وضع کنند. به طور مثال قوانین وزن نهایی هر کامیون ممکن در یک ایالت با ایالت دیگر نسبت به حداقل تعیین شده توسط دولت فدرال سختگیرانه تر باشد.
کنترل ساعات کار راننده و سرعت کامیون
سابق بر این و تا سال میلادی جاری رانندگان آمریکایی میبایستی کلیه فعالیت روزانه خود را در یک دفتر با نام Driver Log Book ثبت کنند. در پایان هر روز راننده با ثبت ساعتهای کاری خود شامل استراحت، رانندگی، عدم فعالیت و کارهای کامیون به جز رانندگی به مامور کنترل کننده اطلاعاتی را از نحوه کار خود بیان میکند. بر اساس ساعت‌هایی که راننده در برگه ثبت میکند سرعت میانگین او نیز قابل محاسبه است.
با توجه به اینکه این روش قابلیت فریب دهی بالایی دارد دولت فدرال رانندگان را ملزم کرده است که از دستگاه‌های ثبت الکترونیکی با نام ELD ( Electronic Logging Device ) برای مسیرهای بین ایالتی استفاده کنند. با وجود این دستگاه‌ها امکان فریب دادن نهادهای نظارتی به میزان قابل توجهی کاهش ییدا میکند. جالب است بدانید سالانه به طور میانگین ۱۵ تا ۲۰ درصد رانندگان آمریکایی به دلیل فریب دادن پلیس با جریمه های سنگین مواجه می شوند.
اساس کار دستگاه ELD اتصال به موتور و ثبت اطلاعات آن مانند مدت زمان روشن یا خاموش بودن، حرکت کامیون، مسافت طی شده و سایر موارد است.
ساعت کاری مجاز روزانه هر راننده در آمریکا حداکثر ۱۱ ساعت است ( رانندگی کردن ) و کار پیوسته ( رانندگی و سایر موارد مربوط به کامیون ) تا ۱۴ ساعت نیاز به استراحت و وقفه ۱۰ ساعته دارد. با اینکه شرکت های حمل و نقل از نصب این دستگاه‌ها استقبال می‌کنند اما رانندگان خود مالک اعتراضات سراسری بدین منظور راه اندازی کرده اند. با این حال نصب دوربین در کابین شبیه آن چیزی که در سامانه سپهتن سراغ داریم در کامیون های آمریکایی وجود ندارد.
در پایان لازم است بدانیم مفهوم شرکت حمل و نقل و راننده کامیون با آنچه در ایران سراغ داریم بسیار متفاوت است.
منبع: سلطان جاده